Zeeschildpad!

Het duiken was geweldig! Nadat we zondagmorgen vroeg iedereen uit bed getrommeld hadden stapten Rosanne, Patrick, Elma en ik in onze Cher en gingen op weg naar de duikschool. Hier kregen we gelukkig eerst een goede bak koffie om ons lichaam op gang te brengen.
Na een korte introductie op video stapten we met onze instructrice, Inge, in de auto en reden we naar Caracasbaai. Gelukkig was tamelijk bewolkt die dag, want alleen al alles aantrekken is een warm klusje. Ik kan jullie vertellen dat na een paar flinke slokken zout water en volle maskers leer je wel af om door je neus te ademen en alleen uit te ademen als je je zuurstof uit je mond haalt. Net op het moment dat ik bijna tot de conclusie gekomen was dat het onderwaterleven toch echt alleen voor de vissen is begon het redelijk te gaan. Elma had wat moeite met klaren i.v.m. ooronsteking (ten minste, we hopen dat het dat was en dat het de volgende keer een stuk beter zal gaan) dus even wachten tot ook zij beneden was voordat we aan de eerste onderwater tocht begonnen. In een woord: geweldig! Ineke, ik zou er toch maar goed over nadenken of je het echt niet wil proberen... Tijdens de eerste duik was het meteen kassa: een zeeschildpad! superlief. Nadat Inge aan Patrick duidelijk had gemaakt dat je ze echt niet mag aaien zijn we weer omgekeerd en uit het water gestapt. Uitgeput, maar met een voldaan gevoel hebben we zitten lunchen bij de duikschool terwijl we naar de video van de tweede les aan het kijken waren. De oefeningen van 's middags en de 2e duik gingen alweer een stuk soepeler. Ik heb al geinformeerd of we niet meteen ons examen konden doen, maar dat is geen optie. Nog 5 duiken (en 5 verhalen) te gaan dus. Ik zal de volgende keer wat foto's maken.

Overigens is afgelopen maandag het andere deel van ons co-groepje gearriveerd (Marie-Claire en Maud) dus het wordt hier alleen maar gezelliger. Nu alleen Willemijn nog in November en dan zijn we compleet.

Ik moet ook nog even melden dat huisgenoot Walric, samen met ons, vrijdagavond vanaf Zanta (een of andere nieuwe club) naar huis wilde rijden en dat de auto niet wilde starten: accu leeg. Gelukkig werden we thuisgebracht door een groepje vriendelijke heren (nadat zij zo aan de accu gesleuteld hadden dat er helemaal niets meer mee te beginnen was) en hebben we z'n Pontiac zaterdagmorgen maar naar de garage gebracht. Je kan veel over Cher zeggen, maar tot nu toe hebben we de probleempjes altijd nog zelf op kunnen lossen (lees: zo erg kan het dus nooit geweest zijn, want deze dames hebben totaal geen verstand van auto's).

Tot snel!